Een vervolg op een meesterwerk, hoe maak je dat?
De jongens van Naughty Dog kennen het geheim van de smid: gewoon weer een ongelooflijk spannend verhaal maken, waarin we onze heldin Ellie uit ‘The Last of Us’ een stuk beter leren kennen.
Door Maarten Pennewaard
‘The Last of Us: Left Behind’ heeft eigenlijk maar een zwak punt: de lengte. In een uur of drie ben je er echt wel doorheen. Maar het is echt elke cent waard, want elke minuut weet je weer waarom ‘The Last of Us’ vorig jaar zo’n ongelooflijk toffe game was.
‘Zal ik ooit een videogame kunnen spelen?’, vraagt Ellie zich af, ergens in ‘Left Behind’. De onschuld druipt er vanaf en dat maakt het des te huiveringwekkender. Het is een opmerking met een dubbele bodem in het kwadraat: wij, gamers, weten immers al dat het niet zo goed gaat aflopen met Ellie.
Prequel
‘Left Behind’ is een extra verhaal dat is toegevoegd aan de game. In dit geval gaat het om een ‘prequel’, dus een verhaal dat voorafgaat aan de avonturen die Ellie beleeft in ‘The Last of Us’. En toch zit je geregeld op het puntje van je stoel, want ook in deze episode is het verhaal zo verschrikkelijk goed dat je geregeld volledig wordt verrast.
De sfeer is somber: het virus is al uitgebroken, een flink deel van Boston is een no go-area en Ellie ontbeert de gemakkelijke luxe die meisjes van haar leeftijd zo gewend zijn.
Missie
Het verhaal in ‘Left Behind’ wordt af en toe onderbroken om een missie te doen die plaatsvindt aan het eind van de oorspronkelijke game. Het is mooi om te zien dat Ellie daar een heel ander mens is: gehard door de verschrikkingen, koelbloedig en meedogenloos.
Meer reliëf
‘The Last of Us’ was al een meesterwerk. Door de toevoeging van ‘Left Behin’d heeft dat nog meer reliëf gekregen. Gaming op zijn best, cultureel net zo verantwoord als film en literatuur.
